Ailem alevi olduğu için sokakta bırakıldım.

İlk kez başıma gelen bir olayı buraya yazıyorum çünkü ilk kez bu bağnazlıkla geri kafalilikla insandisilikla karşı karşıya geldim. Ben alevi bir ilçede doğdum, büyüdüm. Lise yıllarında yurtta kaldım. Okulum ilimin en iyi okullarindandi ve denk gelsem dahi asla ayrımcalıkla karşılaşmadım. Bugün yaşananlar çok zoruma gitti ve internette sinirli bir şekilde bunu protesto eden biri olarak bu ayrımcalığı bizzat yaşamanın hissettirdikleri çok farklı. Bugün ne yaşadığımı sizlerle paylaşmak istiyorum.

Ben Üniversiteye yerleşemedim. Mezuna kaldım. Maalesef bu sene birtakim ameliyat durumları yüzünden 3 ay (Aralık -Şubat arası kritik aylar) ders çalışma fırsatım olmadı. Buna rağmen çabaladım ve 27k sıralamayla mezuna kaldım. İlçemiz küçük ve merkeze uzak bir yer. Kütüphane ve dershane, bakın az var demiyorum, direkt olarak YOK. Bu sebepten ötürü merkezde ev tutmaya karar verdim. Liseli olmadığım için eski yurdum yıllık bütçemize uygun olmayan bir fiyat önerdi. Biz de ateş pahası olmasına rağmen bütçemiz dahilinde kiralara bakmaya karar verdik. Yol ve yemek masrafını aradan çıkararak bütçemizin eve uydurabilmesini istedik. Bütçemiz dahilinde maalesef 4 adet ev bulabildik. Tahmininiz dahilinde oldukça eski fakat bütün gün kütüphane ve dershane ile ilgilenecegimden ev yaşanacak düzeyde ise eski olmasını dert etmedik.

4 evin 3'ü ile görüştük ve 3'ü ya fiyat arttırma kararı aldıklarını ve siteden kaldırmayı unuttuklarını söylediler. Hatta bir tanesi direkt evin kiraya verildiğini söyledi. Bir seçeneğimiz kaldı. Son seçeneğimiz biraz mahalle arasında fakat dershane ve kütüphaneme çok yakındı. Yürüme mesafesindeydi. 3 katlı bir binanin zemin katında, dediğim gibi eski ve eşyalı olarak geçmesine rağmen sadece bozuk bir buzdolabı ve bir tane de yatağı vardı. Emlakçı bize evi gösterdikten 5 dakika kadar sonra ev sahibi geldi. Emlakçı, sohbet sırasında bizden öğrendiği yaşadığımız ilçeyi -alevilerin %97 çoğunlukta olduğu ilçe- ev sahibine söyledi ve siz de mi oralısınız dedi. Ev sahibi iğneleyici bir şekilde "Tövbe, tövbe!" dedi. Annemi ve ablamı süzmeye başladı. Annem ve ablam tahmin edeceğiniz gibi açıklar. Kadın ise kapalı bir kadındı. Bana iğrenç bir yüz ifadesiyle ve nefret dolu bir suratla bakıp "Ev benim değil, oğlum isterse kalırsın" dedi. Yanındaki emlakçı şaşırıp "Ev senin üzerine değil mi abla?" diyerek sorunca, ev sahibi kadın yüzüne dik dik bakarak "Ev bana ait ama oğlum ilgileniyor" dedi.

Daha sonra düşünmek üzere bir cafeye oturduk ve konumunun fiyatının iyi olması nedeniyle tutma kararı aldık. Emekli olan annem ve babamın emekli maaşlarından çektiğimiz nakit parayı hazır edip tekrardan aradık. Emlakçı evi biraz ovdukten sonra 10 dakikaya orada olacağımız dedi. 2 dakika sonra ise sönük bir sesle tekrar aradı. Kadın kesinlikle vermek istemediğini belirtmiş. Vehatta adamın da bizim hakkımızda bir daha aramasını istemediğini söylemiş.

Öğrenci olduğum için olduğunu düşünecek olursa diye bir ayrıntı daha vermek isterim, gelmeden önce konuştuğumuzda kadın öğrenciye vermek istediğini söylemiş. Ve tek öğrenci olmasını istediğini söylemiş.

Bu haberi aldıktan sonra yani son fırsatımızın da elimizden ailem alevi olduğu için kaydığını öğrendikten sonra berbat hissettim. Hayır sinirli hissedemedim. Çünkü daha çok çaresiz hissettim. Ortada kaldım, kalacağım hiçkimse yok ve bütçemiz hiçbir şeye yetmiyor. Ne yapacağımı bilmiyorum. Nereye gidip ne gibi çözümler üretmeliyim, bir çözüm var mı onu bile bilmiyorum.

Biraz da utana sıkıla yazacağım ama belki kira desteği sağlayan bir hayırsevere denk gelirse yardıma gerçekten muhtacım ve hiç bu kadar muhtaç hissetmemistim

Sinirliyim fakat sinirimden katca fazla da çaresizim. Bu çaresizlik sizle bunu paylaşma isteği doğurdu bende. İyi geceler.